Een opnamedag bijwonen was iets heel speciaals. Alles was vooraf tot in de puntjes voorbereid en ter plaatse geregisseerd.
Als je deelnemer was aan een de onderdelen, kreeg je ruim van te voren een brief toegestuurd met alle informatie. Hierin stond de opname locatie genoemd, hoe laat je verwacht werd en een route beschrijving met parkeerkaart. Je televisiedebuut begon meestal al s’ochtends met het inladen van de gemaakte constructie.
Zodra men de plaats van de opname binnenreed, trof je meestal verwijsborden aan met de tekst “deelnemers TLTZ” of iets dergelijks. Eenmaal aangekomen op de plaats van bestemming, stonden er productie medewerksters die je welkom heette.
Vanaf 08.00 uur was het mogelijk om je in te checken. Dit gebeurde bij de deelnemers inschrijving. Deze incheckbalie bevond zich in de directe omgeving van de opnameplaats. Je maakte daar meestal kennis met de persoon of personen waarmee je al in een eerder stadium schriftelijk of telefonisch contact had gehad. Je ontving daar het definitieve deelname formulier. Hierop werden nogmaals de namen van de deelnemers ingevuld en de vereiste handtekeningen gezet. Daarmee ook dat de organisatie niet aansprakelijk was voor schade als gevolg van deelname.
Hierbij werd een enveloppe uitgereikt met daarin een deelnemers informatie boekje, een startnummer en consumptiebonnen. Met de enveloppe en je voertuig ging je naar de opstelplaats van de deelnemers.
Voor elke deelnemer was er een plaats in de rij gereserveerd op nummer volgorde. Eenvoudig te vinden omdat het startnummer op de grond met krijt stond aangegeven. Daar werden meestal ook de meegenomen klapstoeltjes, koelboxen, tassen met eten en drinken en verkleedspullen neergezet. Veelal werden daar ook nog de laaste ontbrekende onderdelen aangebracht of delen van een kleurtje voorzien. Dan was het wachten op de technische keuring. Twee zaken werden daarbij gecontroleerd;
1 Het naleven van de reglementen. Om er voor te zorgen dat elke deelnemer evenveel kans kreeg op de overwinning werden vastgestelde hoogte, breedte en lengte maten en maximaal aantal wielen gecontroleerd. Ook werd er gekeken of er verboden aandrijftechnieken, rookpotten of andere zaken waren aangebracht. Was dat het geval, dan kreeg je de gelegenheid om het te verwijderen of aan te passen. Kon je dat niet, dan volgde diskwalificatie.
2 Veiligheid bij deelname. Met de veiligheid van de deelnemers werd niet gemarchandeerd. Als het keuringsteam van mening was dat er van mogelijke onveiligheid sprake was, werd er altijd een mogelijkheid geboden om het toch veilig te maken. Elke deelnemer werd vooraf schriftelijk op de hoogte gebracht van de specificaties. “Ik wist het niet” was dus geen geldig excuus.
TLTZ evenementen-arts Puck Hulstaert en Nienke van Dalen maakten jarenlang deel uit van de groep die verantwoordelijk was voor de technische keuring. Het kwam regelmatig voor dat er tijdens de keuring ook al opnamen gemaakt werden. Het gaf een inkijk achter de schermen van het programma. Had je de keuring glansrijk doorstaan, dan kreeg je ruim de tijd om rustig rond te lopen en andere creaties te bewonderen. Had je de reglementen niet goed gelezen en moest je, naar aanleiding van de keuring, nog het e.e.a. aanpassen, dan had je daar nog even te tijd voor. Er volgde dan nog wel een herkeuring.
De opname begon meestal omstreeks 12.00 uur. Elke team of deelnemer stond dan al in een rij klaar achter het startpodium. Voordat je het startpodium op mocht gaan kreeg de deelnemer een rode- of blauwe veiligheidshelm en een zwemvest uitgereikt. Zonder deze middelen geen deelname. Aan het voertuig werd ook een drijver aangebracht, mocht die er zelf niet op zijn aangebracht. Aan het begin van de helling, buiten het zicht van alle camera’s stond een monitor opgesteld. Hierop kon de productie medewerker zien hoe ver het stond met voortgang. Daarmee kon op het juiste moment de eerste of volgende deelnemer(s) via de steile helling richting het podium gedirigeerd worden.
Elke opname begon steevast met de vraag van de presentator aan het publiek om te gaan juichen als de naam van de locatie genoemd werd. Dat gebeurde dan ok met volle overgave. Hierop volgde een korte uitleg van de spelopzet voor de kijkers thuis. Daarna verscheen de eerste deelnemer op het podium. Mocht de ingezonden creatie reden geven voor een “diepte interview” met de presentator, dan had je geluk. Het moment waarop natuurlijk elke deelnemer hoopte. Mocht er geen interview plaatsvinden, dan bleef de presentator aan de zijkant staan en zetten de productiemedewerkers de creatie klaar bij de startlijn. Als je boven op het startpodium aankwam, realiseerde je pas wat andere je hadden aangedaan (als je stiekem was opgegeven), of dat het toch wel veel steiler was dan vooraf ingeschat voor de buis.
Eenmaal klaar om weggeschoten te worden, leek het allemaal eeuwig te duren. Na het “deelnemers klaar?” klonk een knal en werd je als een komeet gelanceerd of trapte je het maximale vermogen. Na enkele seconden zwom je als drenkeling tussen de overblijfselen van je bouwwerk, lag je in de sneeuw, het zand of hing je droog aan de bel om deze te luiden. Het verschil in eeuwige roem of saai verder leven werd bepaald door een verschil van honderdste seconden. Als je in het water dobberde trokken de leden van de duikbrigade je zo snel mogelijk uit het water in hun reddingsboot . Zij brachten je vervolgens terug naar de kant. Een levensgrote hijskraan haalde buiten het zicht van de camera’s het bouwwerk uit het water. Op de kant aangekomen maakte je zelf de keuze; ging je creatie de grofvuilcontainer in of mee terug naar huis.
Het was ook mogelijk dat de co-presentator een backstage verslag deed. Als je de bel had gehaald, de streep gepasseerd of zo dicht mogelijk voor de streep tot stilstand kwam. Dan werd je zo snel mogelijk opgevangen om de deelname beleving te vertellen voor de camera. Droog was prima, maar het liefst zo nat mogelijk en na een spectaculair moment.
Omstreeks 16.30 uur werden de opnamen afgerond. Dan werden de prijswinnaars van de originaliteit, snelheid en de pechprijs uitgenodigd op het podium. De vakjury, reikten daar de prijzen uit. Natuurlijk ontbreken daarbij de champagne en bloemen niet. Ter afsluiting nodigde de presentator de kijkers thuis uit om volgende week weer vooral te kijken naar een nieuwe aflevering van “te Land, ter Zee en in de Lucht”. Terwijl de prijswinnaars nog even op de foto gingen en daarna huiswaarts gingen moesten anderen nog flink aan de bak. De decorbouwers begonnen met het afbreken van het podium en de geluid- en beeldtechnici met het ontmantelen van de vele camera’s en het oprollen van de honderden meters dikke kabels en snoeren. Voor allemaal een drukke en lange, maar vooral gezellige dag.
De plaatselijke- of regionale krant ving ook nog wel eens wat op van een succesvolle tv deelname. Na een kort interview en opgevraagde passende foto kon je zo enige tijd later in de krant staan.
Had je deelgenomen aan een onderdeel? Dat keek je gelijk heel anders naar de uitzending. Op het moment dat je wist in beeld te verschijnen stokte de ademhaling even. Je stond versteld van je eigen onkunde, lef of succesvolle actie. Dat was even kikken! De hele straat, vrienden, familie en collega’s, wie had het ook niet gezien? Nog lang erna zou je er op aangesproken worden. Jij was tenslotte ook even de BNér uit de straat. Dat euforisch gevoel in combinatie met gezellig bezig zijn elkaar, je groep of vereniging promoten en natuurlijk de stress van deelname was voor velen een reden om het nog een keer mee te willen maken.
Op het moment dat je in beeld zal verschijnen klopt je hart in je keel en sta je versteld van je eigen kunnen en lef. Dat is pas kikken. De hele straat, vrienden, familie en collega’s, ze hebben het allemaal gezien of gelezen. Ze zullen je er veelvuldig op aanspreken dat jij nu toch deelnemer was. Ben jij ook eens even de belangrijkste tv persoonlijkheid uit de straat. Zeker weten dat je het volgend jaar weer gaat proberen voor een nog snellere tijd, of nog origineler ontwerp. Gewoon volgend jaar dus deze site weer bezoeken voor alle informatie.