1991 “Hoog en Droog", Tobbedansen en `Blij dat ik Glij`

Hoog en Droog 1 (Monnikendam)

Het animo om ook in de zomer periode aan een wedstrijd onderdeel mee te doen was ongekend hoog. Om aan die wens te kunnen voldoen, werd voor het populaire “Hoog en Droog” voor twee teams ingeschreven. Team 1 zou als niet zichtbaar AZU team meedoen en team 2 zoals gebruikelijk. En dat lukte ook nog bovendien.. Voor team 1 werd een hele basic constructie bedacht. Een rechthoekig frame met daaraan twee assen en aan elk uiteinde een wiel. Elk wiel draaide vervolgens in een lager aan de as. Als “binnenband” van het wiel was gekozen voor een uitgedraaide vorm en diameter van de kabel. Daarmee moet het zeer stabiel zijn en nagenoeg uitgesloten om van de kabel af te rijden. Bedacht werd om Don Quichot op zijn uitgemergelde paard Rocinant ten strijdende trekkend tegen onrecht en onrechtvaardigheid. Hiervoor werden enkele schuimrubber matten “geleend” bij stoffeerder Cees. Die sneed, knipte en lijmde het in vorm en anderen voorzagen het van de bruine kleur. De verplaatsing van het paard over de kabels moest met minimale techniek worden gerealiseerd, en dat lukte. Precies onder het hoofd van het paard kon er liggend op de buik, met handen en eigen spiekracht aan de kabels getrokken worden en daarmee naar de finish. De jury was onder de indruk van de originaliteit. Don en Rocinant werden met nog enkele deelnemers genomineerd voor de originaliteitsprijs. Helaas bleef het erbij. Een andere creatie ging er op 10 augustus uiteindelijk met de hoofdprijs vandoor.

Hoog en droog 2 (Monnikendam)

Het werd inmiddels een jaarlijks terugkomend ritueel. De trapkarren werden weer van stal gehaald, kregen een andere spuitbuskleur en met andere kostuum uitdossing klaar voor gebruik. Zo eenvoudig was het om elke keer weer met iets ”nieuws” te komen. Team 2 was dan ook altijd veel eerder klaar dan team 1. Voor de editie Monnikendam werd voor het eerst afgeweken van de AZU ziekenhuiskleding traditie. Het werd Batman en Robin. Uit de stelling van de Electro afdeling werden kunststof kabelbuizen verkregen, die met zwart landbouwfolie en tape vermaakt werden tot vleermuisvleugels met een uitspanning van ruim 4 meter. Het kon op de schouders worden geplaatst zodat het tijdens de overtocht goed bleef zitten. De altijd te dragen verplichte deelnemers helmen werden ter plaatse nog omgekat tot “Batman en Robin” hoofddeksel. De filmhelden hadden echter niet het gebruikelijke krachten en geluk zoals in de film. De aandrijfketting van de Batvleermuizenmobile brak na drie jaar intens gebruik op enkele meters voor het finish podium. De laatste nog te overbruggen meters moesten eigenhandig worden voortgetrokken. Met de uiteindelijke tijdnotering stond het team bijna laatste in de ranking, maar het doel om de bel te luiden was gelukt.

Tobbedansen (Gorinchem)

Het onverwachte snelheidssucces bij Tobbedansen 1990 van het AZU team had tot grote euforie geleid. De bereidheid om in 1991 de snelheidsbokaal te verdedigen was groot. Met het credo “never change a winning team (en constructie) ” gingen de titelverdedigers de strijd aan tegen de elementen van het recht de baan afglijden en de afschietsnelheid over het water. Tot aan de patiënten toe was iedereen van het ziekenhuis benieuwd of dat lukte ook op 17 augustus. De enige wijziging die de tobbe onderging was de kleur; van geel-wit naar lichtblauw. Net als andere deelnemers ook vaak deden, werd verteld dat er “veel” aan veranderd was , om een nog snellere tijd neer te zetten. Het was een grappig gezicht op de starttoren. De succesvolle snelheids doktoren hadden nog even snel voor de start hun helmen op een kabouterachtige wijze meer aerodynamisch gemaakt en in het rood uitgevoerd. Alle ervaringen, kleurwijziging en helmvorm ten spijt, de vereiste extra dosis geluk werd opgeëist door een ander team. Die namen aan het einde van de dag de bokaal van de snelste tijd triomfantelijk mee naar huis.

Blij dat ik Glij 1 op ski’s ( Veysonnaz, Zwitserland)

Het leek een grote groep collega’s leuk om af te reizen naar Zwitserland om mee te doen met “Blij dat ik Glij”. Een mooie gelegenheid om er voor minimale kosten ook een korte ski vakantie aan vast te plakken. Zeker interessant, want de TROS betaalde hiervoor de reis- en verblijfkosten. Van de eigen afdeling Technische Dienst mocht daarvoor een transportbusje met aanhanger worden meegenomen. Omdat er voor twee verschillende onderdelen ingeschreven kon worden werd dat ook gedaan. Met alle geluk van de wereld werden deze ook geselecteerd voor deelname. De bouw van beide voertuigen begon kort daarop. Voor de deelname aan de categorie “op ski’s” werd een bestuurbare constructie gemaakt met daarop een uitbeelding van grote knalgroene krokodil. Een bewust wat vadsig ogend exemplaar, zodat het aan drie personen plaats bood. De felle kleur moest mooi afsteken tegen de hagelwitte achtergrond van de omgeving. De start en het verloop verliepen verre van vlekkeloos. Na drie start- en stopproblemen (de baan was niet steil genoeg en had een kuil in zich waardoor de creaties stopte met glijden) werd eindelijk toch de finish gehaald. Maar …. omdat achter ons meerde deelnemers hier ook last van hadden werd het startpunt verplaatst. De reeds weggeschoten deelnemers moesten opnieuw aan de start verschijnen. Helaas voor de AZU krokodil was dat desastreus. Na een tiental meters sloeg het in de eerste bocht om en kwam de krokodil op zijn zij tot stilstand. Enkele weken erna werden op 8 febr. de verrichtingen in de sneeuw uitgezonden. Daarin werden helaas alleen de opnamebeelden vanaf de nieuwe start uitgezonden. Niemand die daarna nog geloofde dat de krokodil daarvoor toch echt op eigen kracht de finish had bereikt.

Blij dat ik Glij Speciaal zonder ski’s (Veysonnaz, Zwitserland)

Team 2verscheen aan de start bij de categorie “Speciaal”. Daarbij mochten de deelnemers niet op een constructie van ski’s afdalen, maar wel op “iets van lucht”. Het werden vier grote blauw gespoten autobanden, die met tape aan elkaar verbonden werden. In de achterste band werd een kartonnen palmboom gepland met enkele kokosnoten. Een kleurrijk tropisch plaatje was de bedoeling. De op vakantie zijnde doktoren daalden als in slow motion achtige snelheid de bergwand af. Het was niet goed of slecht genoeg om daarvoor in aanmerking te komen voor de snelheid-, originaliteit- of pechprijs. Voor de meegereisde fans en deelnemers was het ondanks dat, in elk geval een waar volksfeest in de sneeuw. Na afloop werd gelijk opgeruimd en kwamen de ski’s, skikleding en de lange latten tevoorschijn; het vervolg kon beginnen.