2006 Fiets’m d’r in, Hoog en Droog, Gein op het plein en Tobbedansen

“Fiets’m d’r in”

Voor Fiets’m d’r in werd in Zoetermeer, de Cello als uitgangs-ontwerp gekozen. Een prachtig imposant instrument, waarmee de mooiste klanken gemaakt kunnen worden. Een nieuwe hobby dus. En op welke wijze kon je beter je nieuwe hobby promoten, dan door deel te nemen aan “Fiets’m d’r in”. De Cello viel geheel over de fiets, zodat van een standaard fiets geen sprake meer was. Het werd dus een Cellofiets met als  aandrijving een V-snaar. Immers een snaar hoort bij een Cello.
Geen ketting dus in een wiel, maar een overbrenging vanaf een massief houten achterwiel per poulyschijf en v-snaar naar de aandrijftrap-as. Voor een massief houten achterwiel werd gekozen, om de klankkleur van de Cello het best tot zijn uitdrukking te laten komen.

De violist gaf in het zwa rte billentikkers uitvoeringspak met vlinderdas, zijn eerste echte eigen tv voorstelling. Uiteraard met een reusachtige strijkstok. Snel naar de bel zou  hierna nooit meer hetzelfde zijn.

De voorstelling duurde echter vrij kort. Na de start bleek de cello vrij stuurloos en stortte vervolgens direct na de starthelling het water in. Het ontwerp leverde wel een originaliteit nominatie op. Helaas bleek bij de uitreiking op het  podium een ander ontwerp de winnaar te zijn.

Hoog en Droog (1)

Wie kent ze niet, die vreselijke fitness apparaten in de sportschool? Duwen, trekken, zweten voor wat calorieën en meer conditie. Zo ook deze voor deelnemer. Als brandweerman hoor je een goede fysieke conditie te hebben en natuurlijk die heb ik ook. Maar daar gaat wel veel trainen aan vooraf.

Dus dacht ik, ik ga mijn wekelijkse training nu eens niet in de sportschool Maxfit in Houten doen maar op de draden in Veurne in België . Na wat zeuren kreeg ik een crosstrainer mee en verbouwde het tot een TLTZ trainer. Na wat verbreding zo hier en daar paste het precies op de draden.

Johan Vlemmix gaf op voorhand al aan,  dat de overkant er niet mee gehaald zou worden. Hij zette er een weekje met het gehele gezin in een pretpark in Amerika op in.

De overkant halen bleek op de bedachte wijze niet realiseerbaar, maar met ontwerp kwam ik, zeer onverwacht,  toch aan de overzijde. En nu maar kijken of Johan Vlemmix ook echt zijn belofte nakomt. Volgens mij, was het slimmer geweest het apparaat in de fitnessruimte te laten sta an.

Wim Dezutter uit Belgie

 

Hoog en Droog (2)

Team genoot Mohammed Slimani verliet het UMC Utrecht per juli 2006 om rustig van zijn oude dag te gaan genieten. Hij ging dus met pensioen. Ter voorkoming dat hij echt achter de geraniums zou gaan zitten, boden zijn TLTZ team collega’s hem daarom bij dit onderdeel een hangmat aan met geraniums. Hopelijk kwam daarmee de waarschuwende boodschap goed over, om straks niet daadwerkelijk achter de geraniums te gaan zitten. Mohammed mocht rustig gaan liggen in die hangmat en zijn collega zou, op de buik liggend, het trek en duw werk doen.

De oude, handgetrokken “gouden koets” onderkant met houten gelagerde wielen uit 1993, mocht hiervoor weer speciaal van stal komen. Inmiddels was ook een hangmat gevonden. De wielen werden weer gesmeerd en de hangmat in positie gebracht. Aan het laswerk zou het ditmaal niet liggen, dat was weer van ouds (ik deed het namelijk niet). Voor Mohammed was het daarmee wel een garantie om droog aan de overkant te komen.

Dat zou dan ook werkelijk gebeuren. Enkele meters voor de finish dreigde de constructie toch te kantelen maar werd snel weer in stabiele positie teruggebracht. Ondanks dat, werd toch nog een behoorlijke tijd genoteerd. De jury was van mening dat hier sprake was van een origineel voertuig met aandrijving en werd een UMC creatie voor de tweede maal dit jaar genomineerd. Helaas zou het hier ook weer bij de nominatie blijven, omdat een ander voertuig uiteindelijk zou winnen.

Wim Dezutter uit Belgie

“Gein op het plein”

Annie Vermeij uit Nieuwkoop en Evert de Graaf hebben twee dingen gemeen. Iets leuks bedenken en het vervolgens uitwerken voor deelname aan “te Land, ter Zee en in de Lucht”.

Evert  ontmoette Annie voor het eerst in 1993 bij “op glad ijs” in Zoetermeer. Annie beeldden, samen met zus Siska, Sesamstraat’s “Bert en Ernie” uit. De creatie was van dusdanige originele hoogstaande kwaliteit, dat het prompt de originaliteitprijs won.  In 1994  kwamen ze elkaar weer tegen in het plaatsje Mayerhofen in Oostenrijk. Daar werd het programma “Blij dat ik glij” opgenomen.  Voor die winter versie van het programma werd Piggelmee, zijn vrouw en de Keulse pot nagemaakt. Een ontwerp, dat qua schoonheid absoluut niet voor Bert en Ernie onderdeed. Toch dubbel pech, toen het glijstel met de gezusters erop met enorme snelheid zich in een hoop sneeuw boorde en vervolgens kantelde en ze voor de orginaliteitprijs “slechts”2^e werden. Het gevolg was dat zij met enige kneuzingen huiswaarts gingen, helaas zonder prijs maar wel een ervaring rijker. Gert, de man van Annie vond  het toen welletjes en vond dat dames van 57 jaar jong niet meer mee moesten doen aan die wilde spelletjes.

In 1999 nam ze toch weer contact op met Evert en vroeg of haar creatie “horen zien en zwijgen” niet ingebouwd kon worden op de UMC creatie voor  “Snel naar de bel”. En niet veel later prijkten de apen van Annie op het zeer effectieve UMC voertuig. Weer enige jaren later in 2006, lag er een brief op de mat van Evert van …Annie! Zou je het leuk vinden als we samen SpongeBobsquarepants  laten verrijzen op een voertuig voor “Gein op het Plein”? Direct nadat Stokvis producties het groene licht voor deelname gaf, begon Annie driftig te freubelen met een grote lap gele stof die ze van zus Siska had gekregen. Na enig overleg met Evert over de maten begon het werk pas echt. Met als basis 6 kartonnen dozen werd met een scherp mesje alles in model gesneden. Plakband zorgde ervoor dat alles netjes bij elkaar bleef. Gert maakte er een houten frame omheen voor de stevigheid. Elk steekje werd met de hand gedaan als echt monniken werk.

De mond werd van een doosje gemaakt en de tuinslag van Gert ingekort, omdat deze als armen moesten gaan dienen. De witte typerende SpongeBob mouwen maakte Annie van witte plastic bloemvazen. De handen was een hels karwij om van ijzerdraad, schuimrubber en fibervilt iets moois te maken. Triplexplaten vormden om het zachte lijf de harde vaste buitenvorm. Vervolgens werd alles weer minutieus afgezoomd met de hand en kreeg SpongeBob  zijn welverdiende ogen. Elke werkdag bestede Annie aan haar schepping, zonder man Gert te verwaarlozen. Uiteindelijk was SponseBob klaar na ruim 100 uur freubelen. Een werkelijk subliem werkstuk dat zeer zeker qua kleur en vorm de aandacht gaat krijgen. Gelijkertijd werd in Utrecht en Houten driftig gelast en geschilderd. Twee oude fietsen werden aan elkaar gelast en een speciaal framedeel aan de voorzijde, gaf de ruimte om er een bak op te plaatsen. Helaas bleek de uitvoering net als vorig jaar weer mis te gaan bij het sturen. Het doel om SponseBob weer snel in zijn bekende waterrijke omgeving te brengen strandde helaas in het zand en al in het midden van het parcours.
De laatste keer dus met aan elkaar gelaste fietsen. Volgend jaar weer, hopelijk met en net zo prachtige uitmonstering, maar met een veel lager voertuig en met een wel werkende stuurinrichting.

Tobbedansen

De o zo snelle tobbe van welleer, vorig jaar 6^e, kwam in het prachtige Enkhuizen  na enige revisies weer eens op appel. Zo werd het achterstuk verbreed om beter de twee achterste deelnemers meer ruimte te bieden. Ook werd de tobbe zelf aangepast. Er kwam een bankje in en een beugel op hoogte, waarmee een beter evenwicht is te bewaren zodra je opstaat op de bel te luiden.

Dit jaar was het motto. “konijn schieten”. Marscha Wiltenburg werd hiervoor speciaal gehuld in een paashaaskledingstuk. Johan Vlemmix wilde dan ook maar wat graag samen met Marscha poseren voor overbekende toren van Enkhuizen.

In plaats van te worden afgeschoten door kogels, werd zij door haar eigen jagers met de voeten afgeschoten.  Doel was een snellere tijd neer te zetten dan die van vorig jaar.  Het bleek een goede aanpassing. De bel werd geluid en we stonden weer in de rij van bellende deelnemers. En dat konden er van de veertig deelnemers (sters) niet veel zeggen.

Na vijf maal deelnemen werd met Tobbedansen ons deelname seizoen afgesloten. Geen eerste prijs, wel twee originaliteit nominaties en verschrikkelijk veel lol.

De media heeft onze deelname ruimschoots opgepakt en hieraan aandacht besteed.  (zie ook 2006 media). Volgend seizoen is er hopelijk weer een serie van “te land, ter zee en in de lucht”  De UMC groep zal er ongetwijfeld weer bij zijn. Wellicht dat we weer eens gaan jagen op de  hoofdprijs.